divendres, 8 de maig del 2009

Poesia

Ayer cuando el nuevo Lendakari prometió su cargo, leyó dos poesías: Una de un escritor vasco, Uribe Kirmen, titulada MAYO y otra de una escritora polaca, Premio Nobel de Literatura 1996, titulada NUNCA DOS VECES.

No entiendo de poesía, pero cuando cae en mis manos alguna la leo y si me gusta porque me transmite algo, suelo guardármela en mi apartado de poesía.

Las adjunto a este escrito para compartirlas con vosotros.

Saludos.

Wisława Szymborska: http://amediavoz.com/szymborska.htm

Uribe Kirmen http://es.wikipedia.org/wiki/Kirmen_Uribe

URIBE, Kirmen:Mientras tanto dame la mano
El río


En otro tiempo hubo un río aquí,donde ahora hay bancos y losetas. Hay más de una docena de ríos bajo la ciudad, si hacemos caso a los más viejos. Ahora es sólo una plaza en un barrio obrero. Y tres chopos son la única señalde que el río sigue ahí abajo.

En cada uno de nosotros hay un río oculto a punto de desbordarse. Si no son los miedos, es el arrepentimiento. Si no son las dudas, la impotencia.

Un viento del Oeste azota los chopos. La gente avanza a duras penas. Desde el cuarto piso una mujer mayorestá tirando ropa por la ventana: tira una camisa negra y una falda de cuadrosy un pañuelo de seda amarillo y unas mediasy aquellos zapatos que llevabael día de invierno que llegó del pueblo. Unos zapatos de charol, blancos y negros. Sus pies parecían avefrías heladas en la nieve. Los niños echan a correr tras la ropa. Al final, ha sacado su vestido de boda, se ha posado sobre un chopo, torpemente, como si fuera un pájaro grande.

Se oye un ruido. Se asustan los traseúntes. El viento ha arrancado de cuajo uno de los chopos. Las raíces del árbol parecen la mano de una mujer mayor, que espera que cuanto antes otra mano la acaricie.

2 comentaris:

  1. Estimada companya;
    Tens l'honor d'haver penjat la primera entrada de caràcter merament cultural i amb intenció de compartir.
    Esperem que no siga la última, ja que no tot ací ha de ser queixar-se...
    Moltes gràcies!

    ResponElimina
  2. Hola... sols dir, q apart de fer-me una seguidora del blog desde fa temps, m encantat l última entrada de la poesía.
    Destacar estes paraules "En cada uno de nosotros hay un río oculto a punto de desbordarse. Si no son los miedos, es el arrepentimiento. Si no son las dudas, la impotencia" fa molt q pensar i reflexionar, perque en realitat ocurreix.
    Espere poder llegir més entrades com estes, i espere poder animar-me a escriure.
    :)

    ResponElimina

EL TEU COMENTARI NO ES PUBLICARÀ SI:
- No poses cap nom o pseudònim.
- És ofensiu i gens respectuós. Apren a raonar.
- Ho escriviu tot en majúscules.
- Es desvia de la temàtica tractada. Escriu un correu a valladacity@gmail.com o fes-te col·laborador si vols escriure sobre una temàtica nova al nostre bloc.

Gràcies per opinar.